در آیینه به صورتش نگاه می‌کرد. نیمی از پوست صورتش سوخته و جمع شده و منظره زشتی ایجاد کرده بود. او مأمور آتش‌نشانی بود و این یادگاری از آخرین مأموریتش بود. اگرچه مایک در آن آتش‌سوزی جان یک پیرمرد و یک پسر بچه و یک سگ را از مرگ حتمی نجات داده بود، اما ته دلش به خاطر اینکه همسرش او را ترک کرده و رفته بود غمگین بود.
همسرش همیشه از شغل سخت او گلایه داشت. مایک حتی بیشتر شب‌ها هم در خانه نبود و همسرش بارها تهدید کرده بود که او را ترک می‌کند. تا اینکه بالاخره تصمیمش را عملی کر د؛ مخصوصاً حالا که شوهرش با صورتی نیمه‌سوخته دیگر جذابیت سابق را نداشت. مایک علاوه بر ناراحتی عصبانی هم بود؛ از دست خودش, شغلش, زنش و تقدیر. به آینده‌ای مبهم و نامعلوم فکر می‌کرد.
همان‌طور که اخم‌هایش در هم بود از خانه بیرون زد و بدون هدف به سمت پارک پایین کوچه حرکت کرد.
وقتی به پارک رسید بدون آنکه دور و برش را نگاه کند روی نیمکتی نشست و کمی فکر کرد سپس چشمش به روزنامه‌ای افتاد که کنار دستش بود. روزنامه را برداشت تا مطالعه کند. او کلمات و جملات روزنامه را می‌خواند اما چیزی نمی‌فهمید چون تمرکزش را از دست داده بود.
در همین لحظه صدای بازی چند بچه که می‌خندیدند و حرف می‌زدند افکارش را به‌ هم ریخت. از میان بچه‌ها یک دختر بچه ژنده‌پوش و ژولیده به طرفش آمد و روبرویش ایستاد.
دخترک صورت معصومی داشت. اما نگاهش به زمين بود و اصلا سرش را بلند نمی‌کرد. دخترک دستش را به طرف مایک دراز کرد. به مایک گفت ببین چی پیدا کردم!
در دستش چند گل پلاسیده دیده می‌شد که رنگشان قهوه‌ای شده بود.
دخترک گفت: اين گل‌ها رو برای تو آوردم مایک ‎عصبانی شد و با لحن خشنی به دختر گفت که از جلوی چشمش دور شود و دنبال کار خودش برود. او فکر می‌کرد که دختر ژنده‌پوش قصد مزاحمت دارد.
دختر از جایش تکان نخورد و ادامه داد: آخه این گل‌ها خیلی زیبا هستن. اونقدر زیبا که حیفه به تو هدیه نکنم. آخه تو هم مثل این گل‌ها زیبایی, لااقل من این طور فکر می‌کنم. این بار مایک دختر را به عقب هل داد و از گرفتن گل‌ها خودداری کرد. با خودش فکر می‌کرد که او هم مثل بقیه دستش انداخته و یک دقیقه‌ی دیگر با دوستانش او را مسخره می‌کنند و به او می‌خندند تا کمی به آنها خوش گذشته باشد و تفریح کرده باشند. مایک هر لحظه عصبانی‌تر از قبل می‌شد. دلش مي‌خواست آن دختر را یک گوشمالی حسابی بدهد اما سعی می‌کرد بر اعصابش مسلط باشد.
در همین لحظه اتفاق عجیبی افتاد. نوری در دل مایک تابید تا بتواند طور دیگری به اطرافش نگاه کند.
او قطرات اشک را روی گونه‌های دختر دید. دستش را زیر چانه او قرار داد و سرش را بالا آورد.
در همین لحظه بند دلش پاره شد. دختر کوچکی که در مقابل او ایستاده بود و به او گل هدیه می‌کرد نابینا بود. مایک با پشت دستش قطره‌های اشک را از روی‌صورت دختر پاک کرد و گل‌ها را از دستان کوچک او گرفت. با قبول کردن گل‌ها لبخند محوی روی لبان‌ دختر نشست.
ناگهان عصبانیت مایک فروکش کرد او از خودش و قضاوت عجولانه‌اش پشیمان شد. سرش را از روی شرمندگی پایین انداخت و در کمتر از یک چشم به‌ هم زدن وقتی سرش را بالا آورد در کمال تعجب و حیرت دید که دخترک غیب شده. او رفتنش را حس نکرده بود. آمدن و رفتنش مثل یک معجزه بود. مایک آرزو می‌کرد که ای‌کاش آن دختر هنوز آنجا ‏بود تا او را در آغوش می‌گرفت و می‌بوسید و از او عذرخواهی می‌کرد. آن روز
مایک تا پاسی از شب روی نیمکت پارک نشست. به این امید که دختر‌بچه برگردد و به او سری بزند اما از فرشته کوچولو خبری نبود.
از آن روز به بعد مایک هر روز به همان پارک می‌رفت و روی همان نیمکت می‌نشست به این امید که دختربچه بیاید و با او حرف بزند؛ اما انگار آب شده و در زمین فرو رفته بود. مایک حتی سراغش را از بچه‌هایی که در پارک بازی می‌کردند می‌گرفت اما همه می‌گفتند که هیچ دختر بچه‌ی کوری را در آن‌جا نمی‌شناسند.
آن دختر او را از خواب غفلت و ناامیدی بیدار کرد و انگیزه‌ای برای ادامه یک زندگی جدید به او بخشید.
تصمیم گرفت که از آن به بعد مثل آن کودک معصوم با چشم دل ببیند، نه با چشم ظاهر. او می‌خواست حتی چیزهای زشت را هم زیبا ببیند، پس تصمیم گرفت تا همه‌ی اتفاق‌های بد زندگی‌اش را فراموش کند.
مایک از فردای آن روز به بیمارستانی رفت که بعد از سوختگی صورتش دوران نقاهتش را در آنجا گذرانده بود.
او کنار بیمارانی که دچار سوختگی بودند می‌نشست و به آنها کمک می‌کرد و روحیه می‌داد. مایک از روزهای بهبودی و رهایی از بستر بیماری برایشان حرف می‌زد و به یاد روزهای پر درد و رنج خودش می‌افتاد. او به خوبی می‌دانست که شفا دادن درون آدم‌ها بسیار سخت است. هر چند که ظاهر انسان دیر یا زود از جراحت‌ها پاک می‌شود.
مایک خوب می‌دانست که پا در چه راهی نهاده. او در واقع برای بهبود روحیه بیماران تلاش می‌کرد و با این پیشرفت و پیروزی، خودش هم به آرامش روحی دست می‌یافت.